Η ερλιχίωση στο σκύλο
Η ερλιχίωση δεν προσβάλλει τον άνθρωπο.
Είναι ίσως η πιο χαρακτηριστική νόσος, που μεταδίδεται με τα γνωστά σε όλους μας εξωπαράσιτα (τσιμπούρια), που ακούν στο όνομα “κρότωνες”.
Νόσος σοβαρή και επικίνδυνη για την υγεία του σκύλου σας.
Χρειάζεται άμεση και κατάλληλη θεραπευτική αντιμετώπιση για να αποφευχθεί η απώλεια του ζώου.
Αρχικά ονομάσθηκε Ρικετσίωση και έκανε για πρώτη φορά την εμφάνιση της το 1935 στο Αλγέρι.
Έκτοτε ξεχάστηκε και επανεμφανίσθηκε στο Βιετνάμ την εποχή του πολέμου, αποδεκατίζοντας τα στρατιωτικά σκυλιά των αμερικανών.
Τότε ονομάσθηκε Τροπική Παγκυτοπενία.
Σήμερα ονομάζεται Ερλιχίωση και οφείλει το όνομα της στο μικροοργανισμό Ehrlichia Canis, που παρασιτεί στα λευκοκύτταρα του αίματος και σήμερα είναι νόσος με παγκόσμια εξάπλωση.
Νόσος όπως αναφέραμε σοβαρή και επικίνδυνη με πυρετό, αιμορραγικές αλλοιώσεις στους βλεννογόνους και στο δέρμα, με κακοκεφιά, υπνηλία, κατάπτωση, ανορεξία.
Πολλές φορές παρατηρούνται οιδήματα στα άκρα, αναπνευστικά προβλήματα και σπάνια νευρολογικά.
Η μετάδοση της νόσου γίνεται από ζώο σε ζώο, μόνο μέσω κροτώνων (τσιμπούρια) εισβάλλει στον οργανισμό του σκύλου και προσβάλλει τα μονοκύτταρα του αίματος και τα μακροφάγα των ιστών.
Ο υπεύθυνος κρότωνας της νόσου Rhipishephalus Sanguineus έχει την ικανότητα να ζει περίπου 500 ημέρες χωρίς να πιει καθόλου αίμα.
Η νόσος προσβάλλει οικόσιτα και άγρια ζώα που ανήκουν στην οικογένεια των κυνιδών.
Τα ζώα που προσβάλλονται και οδηγούνται στο θάνατο, συνήθως οδηγούνται από ελάττωση όλων των κυττάρων του αίματος (μείωση λευκών αιμοσφαιρίων, ερυθρών αιμοσφαιρίων και θρομβοκυττάρων), ή από δευτερεύουσες λοιμώξεις λόγω της μείωσης των αμυντικών μονάδων του οργανισμού.
Ειδικά για τα θρομβοκύτταρα ή αλλοιώς αιμοπετάλια, λόγω της μεγάλης μείωσης τους, ο οργανισμός αδυνατεί να σταματήσει τις αιμορραγίες και αναπόφευκτα επέρχεται θάνατος.
Ιδιαίτερη ευαισθησία εμφανίζουν οι Γερμανικοί Ποιμενικοί, τα κολεϊ και τα Ντόμπερμαν.
Ειδικότερα η νόσος από πλευράς συμπτωμάτων διακρίνεται σε τρεις φάσεις , οι οποίες διαδέχονται η μία την άλλη.
α).την οξεία φάση β).την υποκλινική φάση γ).την χρόνια φάση
ΟΞΕΙΑ ΦΑΣΗ:
Τα πρώτα κλινικά συμπτώματα παρουσιάζονται συνήθως 10-20 ημέρες μετά την μόλυνση και είναι ελαφριάς μορφής :
Κυματοειδής πυρετός, μερική ή πλήρης ανορεξία, κατάπτωση, μικρή απώλεια βάρους.
Σπανιότερα παρατηρείται μικρή διόγκωση των λεμφογαγγλίων, θόλωση του κερατοειδούς, επιπεφυκίτιδα, διάμεση πνευμονία, οίδημα των άκρων, του όσχεου και εμετός.
Σε μερικές των περιπτώσεων πιθανόν να παρατηρηθούν μικρές αιμορραγίες. Η πρώτη αυτή «εμπύρετη φάση» διαρκεί από 4 ημέρες μέχρι και 3 εβδομάδες, και ακολουθείται από την επόμενη φάση την υποκλινική
ΥΠΟΚΛΙΝΙΚΗ ΦΑΣΗ:
Κατά την φάση αυτή, που διαρκεί 40-120 ημέρες, τα κλινικά συμπτώματα συνήθως υποχωρούν και το ζώο εμφανίζεται σαν να έχει θεραπευτεί.
Τα αιματολογικά ευρήματα είναι συνήθως παρόμοια με εκείνα της οξείας φάσης, δηλαδή λευκοκυττάρωση, υποπλαστική αναιμία και έντονη θρομβοκυτταροπενία .
ΧΡΟΝΙΑ ΦΑΣΗ:
Η χρόνια φάση αποτελεί την τελική φάση της νόσου.
Τα κλινικά συμπτώματα είναι συνήθως κατάπτωση, πυρετός, ωχροί βλεννογόνοι, απώλεια βάρους σταδιακά αυξανόμενη, πετέχειες και εκχυμώσεις στο δέρμα και τους βλεννογόνους, και τέλος ρινορραγία ετερόπλευρη ή αμφοτερόπλευρη.
Η ρινορραγία παρουσιάζεται συνήθως απότομα και είναι έντονη και επίμονη. Αποτέλεσμα των αιμορραγιών είναι η σοβαρή οξεία αιμορραγική αναιμία.
ΔΙΑΓΝΩΣΗ:
Η διάγνωση της νόσου στηρίζεται σε κλινική εξέταση αλλά κυρίως στις αιματολογικές εξετάσεις.
Μία γενική εξέταση αίματος για τον έλεγχο των κυττάρων του και μία δεύτερη εξέταση για την ανίχνευση αντισωμάτων ερλιχίωσης.
Η δεύτερη εξέταση γίνεται και με ειδικό test, αλλά πιο αξιόπιστη είναι η εξέταση να γίνει σε ειδικευμένο εργαστήριο.
Η Ερλιχίωση συχνά συγχέεται και συνυπάρχει με την Λεϊσμάνια (ΚΑΛΑ-ΑΖΑΡ).
Πρέπει να τονισθεί ότι η Ερλιχίωση είναι μια νόσος που θεραπεύεται απόλυτα, εφ΄ όσον διαγνωσθεί έγκαιρα και η θεραπευτική αγωγή που θα χορηγηθεί είναι η κατάλληλη.
Η χορήγηση κατάλληλης θεραπευτικής αγωγής είναι μεγάλης σημασίας, διότι σε αντίθετη περίπτωση επέρχονται βλάβες σε διάφορα όργανα του ζώου.
Παρατηρούνται βλάβες σε νεφρούς, μυελό οστών, πνεύμονες και εγκέφαλο.
ΠΡΟΛΗΨΗ:
Η πρόληψη της Ερλιχίωσης συνίσταται στην καταπολέμηση των τσιμπουριών, τόσο επάνω στο σώμα των ζώων, όσο και στο περιβάλλον.
Η εφαρμογή προληπτικών μέσων, ( αντιπαρασιτικά περιλαίμια , αμπούλες, σπρέϊ, σαμπουάν, λοσιόν ), πριν την εμφάνιση των τσιμπουριών στο ζώο, αποτελεί την καλύτερη αντιμετώπιση.
Ο σκύλος που θα επιζήσει μιας προσβολής από Ερλιχίωση, δεν προφυλάσσεται από το να «ξανακολλήσει» στο μέλλον την ασθένεια.
Η Ερλιχίωση επαναλαμβάνουμε δεν προσβάλλει τον άνθρωπο.
Η επαφή επομένως με τα ασθενή ζώα και χορήγηση θεραπείας σε αυτά, δεν δημιουργεί κανέναν κίνδυνο για τους ιδιοκτήτες του και τους υπόλοιπους ζωόφιλους.
ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΤΗΝΙΑΤΡΟΣ
Vets.gr
November 6 2012
Η ερλιχίωση δεν προσβάλλει τον άνθρωπο.
Είναι ίσως η πιο χαρακτηριστική νόσος, που μεταδίδεται με τα γνωστά σε όλους μας εξωπαράσιτα (τσιμπούρια), που ακούν στο όνομα “κρότωνες”.
Νόσος σοβαρή και επικίνδυνη για την υγεία του σκύλου σας.
Χρειάζεται άμεση και κατάλληλη θεραπευτική αντιμετώπιση για να αποφευχθεί η απώλεια του ζώου.
Αρχικά ονομάσθηκε Ρικετσίωση και έκανε για πρώτη φορά την εμφάνιση της το 1935 στο Αλγέρι.
Έκτοτε ξεχάστηκε και επανεμφανίσθηκε στο Βιετνάμ την εποχή του πολέμου, αποδεκατίζοντας τα στρατιωτικά σκυλιά των αμερικανών.
Τότε ονομάσθηκε Τροπική Παγκυτοπενία.
Σήμερα ονομάζεται Ερλιχίωση και οφείλει το όνομα της στο μικροοργανισμό Ehrlichia Canis, που παρασιτεί στα λευκοκύτταρα του αίματος και σήμερα είναι νόσος με παγκόσμια εξάπλωση.
Νόσος όπως αναφέραμε σοβαρή και επικίνδυνη με πυρετό, αιμορραγικές αλλοιώσεις στους βλεννογόνους και στο δέρμα, με κακοκεφιά, υπνηλία, κατάπτωση, ανορεξία.
Πολλές φορές παρατηρούνται οιδήματα στα άκρα, αναπνευστικά προβλήματα και σπάνια νευρολογικά.
Η μετάδοση της νόσου γίνεται από ζώο σε ζώο, μόνο μέσω κροτώνων (τσιμπούρια) εισβάλλει στον οργανισμό του σκύλου και προσβάλλει τα μονοκύτταρα του αίματος και τα μακροφάγα των ιστών.
Ο υπεύθυνος κρότωνας της νόσου Rhipishephalus Sanguineus έχει την ικανότητα να ζει περίπου 500 ημέρες χωρίς να πιει καθόλου αίμα.
Η νόσος προσβάλλει οικόσιτα και άγρια ζώα που ανήκουν στην οικογένεια των κυνιδών.
Τα ζώα που προσβάλλονται και οδηγούνται στο θάνατο, συνήθως οδηγούνται από ελάττωση όλων των κυττάρων του αίματος (μείωση λευκών αιμοσφαιρίων, ερυθρών αιμοσφαιρίων και θρομβοκυττάρων), ή από δευτερεύουσες λοιμώξεις λόγω της μείωσης των αμυντικών μονάδων του οργανισμού.
Ειδικά για τα θρομβοκύτταρα ή αλλοιώς αιμοπετάλια, λόγω της μεγάλης μείωσης τους, ο οργανισμός αδυνατεί να σταματήσει τις αιμορραγίες και αναπόφευκτα επέρχεται θάνατος.
Ιδιαίτερη ευαισθησία εμφανίζουν οι Γερμανικοί Ποιμενικοί, τα κολεϊ και τα Ντόμπερμαν.
Ειδικότερα η νόσος από πλευράς συμπτωμάτων διακρίνεται σε τρεις φάσεις , οι οποίες διαδέχονται η μία την άλλη.
α).την οξεία φάση β).την υποκλινική φάση γ).την χρόνια φάση
ΟΞΕΙΑ ΦΑΣΗ:
Τα πρώτα κλινικά συμπτώματα παρουσιάζονται συνήθως 10-20 ημέρες μετά την μόλυνση και είναι ελαφριάς μορφής :
Κυματοειδής πυρετός, μερική ή πλήρης ανορεξία, κατάπτωση, μικρή απώλεια βάρους.
Σπανιότερα παρατηρείται μικρή διόγκωση των λεμφογαγγλίων, θόλωση του κερατοειδούς, επιπεφυκίτιδα, διάμεση πνευμονία, οίδημα των άκρων, του όσχεου και εμετός.
Σε μερικές των περιπτώσεων πιθανόν να παρατηρηθούν μικρές αιμορραγίες. Η πρώτη αυτή «εμπύρετη φάση» διαρκεί από 4 ημέρες μέχρι και 3 εβδομάδες, και ακολουθείται από την επόμενη φάση την υποκλινική
ΥΠΟΚΛΙΝΙΚΗ ΦΑΣΗ:
Κατά την φάση αυτή, που διαρκεί 40-120 ημέρες, τα κλινικά συμπτώματα συνήθως υποχωρούν και το ζώο εμφανίζεται σαν να έχει θεραπευτεί.
Τα αιματολογικά ευρήματα είναι συνήθως παρόμοια με εκείνα της οξείας φάσης, δηλαδή λευκοκυττάρωση, υποπλαστική αναιμία και έντονη θρομβοκυτταροπενία .
ΧΡΟΝΙΑ ΦΑΣΗ:
Η χρόνια φάση αποτελεί την τελική φάση της νόσου.
Τα κλινικά συμπτώματα είναι συνήθως κατάπτωση, πυρετός, ωχροί βλεννογόνοι, απώλεια βάρους σταδιακά αυξανόμενη, πετέχειες και εκχυμώσεις στο δέρμα και τους βλεννογόνους, και τέλος ρινορραγία ετερόπλευρη ή αμφοτερόπλευρη.
Η ρινορραγία παρουσιάζεται συνήθως απότομα και είναι έντονη και επίμονη. Αποτέλεσμα των αιμορραγιών είναι η σοβαρή οξεία αιμορραγική αναιμία.
ΔΙΑΓΝΩΣΗ:
Η διάγνωση της νόσου στηρίζεται σε κλινική εξέταση αλλά κυρίως στις αιματολογικές εξετάσεις.
Μία γενική εξέταση αίματος για τον έλεγχο των κυττάρων του και μία δεύτερη εξέταση για την ανίχνευση αντισωμάτων ερλιχίωσης.
Η δεύτερη εξέταση γίνεται και με ειδικό test, αλλά πιο αξιόπιστη είναι η εξέταση να γίνει σε ειδικευμένο εργαστήριο.
Η Ερλιχίωση συχνά συγχέεται και συνυπάρχει με την Λεϊσμάνια (ΚΑΛΑ-ΑΖΑΡ).
Πρέπει να τονισθεί ότι η Ερλιχίωση είναι μια νόσος που θεραπεύεται απόλυτα, εφ΄ όσον διαγνωσθεί έγκαιρα και η θεραπευτική αγωγή που θα χορηγηθεί είναι η κατάλληλη.
Η χορήγηση κατάλληλης θεραπευτικής αγωγής είναι μεγάλης σημασίας, διότι σε αντίθετη περίπτωση επέρχονται βλάβες σε διάφορα όργανα του ζώου.
Παρατηρούνται βλάβες σε νεφρούς, μυελό οστών, πνεύμονες και εγκέφαλο.
ΠΡΟΛΗΨΗ:
Η πρόληψη της Ερλιχίωσης συνίσταται στην καταπολέμηση των τσιμπουριών, τόσο επάνω στο σώμα των ζώων, όσο και στο περιβάλλον.
Η εφαρμογή προληπτικών μέσων, ( αντιπαρασιτικά περιλαίμια , αμπούλες, σπρέϊ, σαμπουάν, λοσιόν ), πριν την εμφάνιση των τσιμπουριών στο ζώο, αποτελεί την καλύτερη αντιμετώπιση.
Ο σκύλος που θα επιζήσει μιας προσβολής από Ερλιχίωση, δεν προφυλάσσεται από το να «ξανακολλήσει» στο μέλλον την ασθένεια.
Η Ερλιχίωση επαναλαμβάνουμε δεν προσβάλλει τον άνθρωπο.
Η επαφή επομένως με τα ασθενή ζώα και χορήγηση θεραπείας σε αυτά, δεν δημιουργεί κανέναν κίνδυνο για τους ιδιοκτήτες του και τους υπόλοιπους ζωόφιλους.
ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΤΗΝΙΑΤΡΟΣ
Vets.gr
November 6 2012
Πηγη :Fb Group "Αδεσποτες κουβεντες"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου